【Conor x Eamon】 Friday I’m In Love 【Sing Street】

x x Friday I’m In Love x x

Pairing : Conor x Eamon

 

 

_________________________________________

 
 

          “ความรักก็เหมือนร็อกแอนด์โรล”

 

          เบรนดันไล่ปลายนิ้วไปตามแผ่นไวนิลจำนวนมากที่เรียงรายอยู่บนชั้น เขาลังเลก่อนจะตัดสินใจหยิบแผ่นหนึ่งขึ้นมาจากบรรดาคอลเล็คชั่นทั้งหมดที่มี

 

          “มันคือความเสี่ยง”

 

          เขาโยนไวนิลในมือมาทางคอเนอร์ มือตอบสนองไปตามสัญชาตญาณ และต้องขอบคุณที่ปฏิกิริยาตอบสนองของเขาเร็วพอที่ทำจะคว้ามันไว้ได้ทันก่อนที่แผ่นเสียงอันบอบบางจะตกลงสู่พื้น ช่างเป็นภาพที่น่าหวาดเสียวเสียเหลือเกิน

 

          “นั่นคือการบ้านวันนี้” พี่ชายตัวแสบพยักเพยิดมาทางสิ่งที่อยู่ในมือเขา คอเนอร์ก้มลงมองบนหน้าปก มันเขียนเอาไว้ว่า The Cure

          “รักคือความเสี่ยง คอเนอร์ นายต้องเสี่ยงที่จะผิดหวัง” เมื่อจบประโยค เบรนดันก็ทิ้งตัวลงบนที่นอน ฟูกยวบลงจากน้ำหนักตัวที่ไม่น้อยของเขา ใบหน้าอันเหนื่อยล้าซุกลงกับหมอนก่อนที่จะยกมือข้างหนึ่งขึ้นโบกเป็นเชิงไล่ ถึงเขาจะมีคำถามมากมายที่เฝ้ารอคำตอบ แต่เห็นทีคงต้องเก็บเอาไว้ทีหลังเสียแล้ว

          “ฝันดีเบรนดัน”

 

 
 

 

I don’t care if Monday’s blue

Tuesday’s grey and Wednesday too

Thursday I don’t care about you

It’s Friday I’m in love

 

          สายตาเพ่งมองไปยังเพดานสีขาวอย่างเหม่อลอย เขาปล่อยให้บทเพลงบรรเลงต่อเนื่องกันไปเรื่อยๆ สูดกลิ่นอายของร็อกแอนด์โรลเข้าไปให้ชุ่มปอด เขาชอบเวลาห้องอบอวลไปด้วยเสียงดนตรีแบบนี้

 

          รักคือความเสี่ยง

 

          เบรนดันพูดอย่างนั้น

          ช่วงชีวิตที่ผ่านมา เขามีเรื่องให้ต้องกังวลมากเกินกว่าเด็กอายุ 15 ทั่วไปควรจะต้องแบกรับ ทั้งเรื่องครอบครัวที่วางอยู่บนเส้นด้าย การปรับตัวกับโรงเรียนใหม่ และการกลั่นแกล้งจากพวกอันธพาล แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาหนักใจที่สุด

          มันคือความรัก และเขาก็ไม่ประสีประสากับมันเอาเสียเลย

 

          ใช่แล้ว

 

          จู่ๆ คอเนอร์ก็ผุดลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว เขาดีดนิ้วดังเป๊าะก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบดินสอมาขีดเขียนอะไรหยุกหยิกลงในสมุดโน้ต

 

 

 

 

          ก๊อกๆๆ

 

          เขามาหยุดยืนอยู่หน้าบ้านหลังเดิมอันแสนคุ้นเคย คอเนอร์รอเพียงไม่นาน ประตูบ้านก็แง้มออก ทว่าคนที่มาต้อนรับกลับไม่ใช่คนที่คิดไว้

 

          กระต่าย!?

 

          “เฮ้! จะไปไหนน่ะ บอกแล้วไงว่าห้ามหนีออกจากบ้าน” ชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าและก้มลงอุ้มเจ้ากระต่ายไม่รักดีขึ้นมาในอ้อมกอด เขาย่นหน้า ชี้นิ้วดุกระต่ายตัวนั้นโดยไม่ได้สนใจผู้มาเยือน

          “หวัดดี” คอเนอร์เอ่ยทักทายเพื่อเรียกความสนใจจากเจ้าของบ้าน

          “อ้าว นายนั่นเอง”

          “ช่วยฉันแต่งเพลงหน่อย” เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบออกปากถึงจุดประสงค์ที่ต้องการทันที

          “ได้เสมอ” ชายคนนั้นตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่หยักขึ้นตรงมุมปาก เจ้ากระต่ายหันหน้ามามองเขาแล้วกระดิกหูอย่างสงสัยใคร่รู้

 

 

 

          “Going up. You light me up. You break me up. You let me up.”

          คอเนอร์เริ่มฮัมเนื้อร้องที่เขาแต่งขึ้นมาให้อีกฝ่ายฟัง เพื่อนมือกีตาร์ฟังอย่างตั้งใจแล้วเริ่มดีดคอร์ดให้เป็นเพลงคลอไปกับเสียงของเขา

          “มันเป็นเพลงเกี่ยวกับอะไร”

          “เรื่องราวของชายคนหนึ่งที่พบกับคนที่ตัวเองรู้สึกดีด้วย และคนๆ นั้นก็เปิดโลกให้กับเขา ทำให้เขาได้ก้าวใกล้ความฝันเข้าไปอีกขั้นหนึ่ง มันเป็นความรู้สึกที่พิเศษ คนๆ นั้นได้จุดประกายบางอย่างในตัวเขา”

          “และชายคนนั้นก็คือนาย”

          “ก็ประมาณนั้น”

          เอม่อนไม่ได้พูดอะไร เขาตั้งใจฟังสิ่งที่คอเนอร์จะพูดต่อ

          “มันเป็นเหมือนความฝันที่ไม่มีทางเกิดขึ้นจริง แต่ลึกๆ เขาก็ยังหวัง ถึงแม้บางทีมันจะเป็นแค่เรื่องแฟนตาซีในหัวเขาเพียงคนเดียว มันเหมือนความจริงที่อยู่บนพื้นฐานของความฝันน่ะ เอม่อน”

          “แล้วอีกคนคือโมเดลคนนั้นเหรอ”

          “ท่อนฮุกฉันอยากได้ทำนองที่ฟังแล้วเบาหวิว เหมือนกำลังล่องลอยขึ้นไปด้านบน going up แบบนั้นน่ะ”

          เอม่อนเบะปากเป็นรูปตัวยูคว่ำ นั่นทำให้ริมฝีปากล่างของเขายื่นออกมา เขายักไหล่ให้กับคอเนอร์ที่ทำเป็นไม่ได้ยินคำถาม ก่อนที่นิ้วเรียวจะเริ่มดีดกีตาร์เป็นจังหวะตามที่เพื่อนของเขาต้องการ

          “แบบนี้เหรอ”

          “กำลังดีเลย แบบนั้นแหละ” คอเนอร์ยิ้มออกมา ริมฝีปากขยับเป็นคำร้อง เปล่งเสียงคลอไปกับตัวโน้ตที่ดังก้องมาจากกีตาร์

          “เดี๋ยวก่อน” จู่ๆ เสียงกีตาร์ก็หยุดลง “ตรงนี้หมายความว่ายังไง”

          “ตรงไหน”

          “You find a mixture of bounding perfection. You’ve gotta read but you don’t wanna reach the end. ในเมื่อนายเจอสิ่งที่ใช่ แต่ถ้านายไม่อยากอ่านมันจนจบ นายจะเข้าใจเรื่องราวได้ยังไง”

          “’Cause what if everything beautiful’s fiction? And this reality’s just pretend? แล้วถ้าทุกสิ่งที่สวยงามมันเป็นเพียงแค่ตัวอักษรและความจริงกลับกลายเป็นเรื่องหลอกลวงล่ะ”

          “มันแปลว่านายยังไม่กล้าพอ”

 

          รักคือความเสี่ยง คอเนอร์ นายต้องเสี่ยงที่จะผิดหวัง

          เสียงของเบรนดอนดังขึ้นมาในหัวเขาอีกครั้ง

 

          คอเนอร์ครุ่นขึ้นอยู่ครู่หนึ่ง “ก็ถูกของนาย”

          “ฉันว่าชายคนนั้นก็คงไม่อยากมีชีวิตอยู่แต่ในความจริงครึ่งๆ กลางๆ หรอกจริงไหม” เขายักคิ้วให้คอเนอร์ด้วยท่าทางที่หาดูได้ยาก

          “โอเคๆ” เขาจ้องเอม่อนกลับแต่ไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะเป็นฝ่ายหลบตามองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้ข้างนอกเริ่มมืดแล้ว ใกล้เวลาที่จะต้องกลับบ้าน

          พวกเขาแต่งเพลงจนสำเร็จในที่สุด เอม่อนเดินมาส่งคอเนอร์ที่หน้าบ้าน ในมือยังคงอุ้มกระต่ายตัวเดิม มันจ้องมาทางเขาด้วยแววตาใสสื่อ

          “วันนี้ขอบใจมาก”

          “ไม่เป็นไร”

          ทั้งคู่โบกมือลา เอม่อนใช้มือข้างที่ว่างเอื้อมไปดึงประตูเข้ามาปิด ทว่าคอเนอร์ก้าวเท้าไปได้เพียงก้าวเดียวก่อนจะหมุนตัวกลับมา เขาเปล่งเสียงที่รั้งไม่ให้ประตูปิดลงตรงหน้าเขา

 

          “นายถามว่าอีกคนคือใคร”

 

          เอม่อนเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย มือจับค้างอยู่ที่ลูกบิดประตู เขาไม่รู้ว่าคอเนอร์พูดถึงอะไร

 

          “อีกคนก็คือนาย”

 

          เจ้ากระต่ายหูตั้งตรงขึ้นมาทันทีคล้ายกำลังแอบฟังบทสนทนาของทั้งคู่

 

          “นายเป็นคนจุดประกายในตัวฉัน และนายก็ทำให้ฉันก้าวเข้าใกล้ความฝัน”

          “โอ้”

          “มันเป็นเพลงของนาย”

 

          เอม่อนเกือบทำกระต่ายตัวนั้นหลุดมือ มันสะดุ้งตกใจเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ามาทางคอเนอร์ราวกับไม่พึงพอใจอะไรบางอย่าง เขาไม่แน่ใจว่าสีหน้าเอม่อนตอนนี้เป็นอย่างไร แต่ที่แน่ๆ มันไม่เหมือนสีหน้าไหนๆ ที่เขาเคยเห็นมาก่อน

          “ไปล่ะ”

          คอเนอร์ยกมือขึ้นเป็นการบอกลา รอยยิ้มจุดประกายขึ้นมาบนใบหน้า เขาหันหลังและก้าวเดินออกไปอย่างไม่หวาดหวั่น วันนี้เป็นคืนวันศุกร์ที่ดีเหลือเกิน เขาฮัมเพลง Friday I’m In Love ของ The Cure ระหว่างทางกลับบ้าน เขารู้สึกราวกับอนาคตเป็นเรื่องที่แสนง่ายดาย เขาจับพวงมาลัยชีวิตด้วยความมั่นคงแล้วขับมันออกไปด้วยตัวของเขาเอง

          ไม่ว่าความจริงของหนังสือเล่มนี้จะเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้เขาก็ได้ลองเปิดมาถึงบทสุดท้ายแล้ว และหนังสือเล่มนี้ได้สอนเขาไว้ว่า

 

“รักคือความเสี่ยง เราต้องเสี่ยงที่จะผิดหวัง”

 

 

THE END.

______________________________________

อันนี้คือที่มาของชื่อเรื่องนะคะ เป็นเพลงหนึ่งของ The Cure ลองฟังกันดูนะ

Previous entry : ♪ Sing Street Film Talk ♪

มาพูดคุย+กรี๊ดกร๊าดร่วมกันได้นะคะ @PuRoii